20. Και τα Μαθήματα Ζωής συνεχίζονται

1ο ΜΕΡΟΣ - 29 Φεβρουαρίου

Περνάω δύσκολα αυτές τις βδομάδες. Είναι σαν να έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και να τα έχει πάρει όλα παραμάζωμα.*

Ο θυμός κι ο φόβος, έχουν μεταμορφωθεί τώρα πια. Ο θυμός ήταν ένα κουστούμι του παράπονου που με πνίγει συνεχώς εδώ και πολλά χρόνια. Σαν ένα στραβοκαταπημένο μήλο που δε με πνίγει εντελώς, αλλά ούτε και με αφήνει ν' ανασαίνω ελεύθερα. Απ' την άλλη ο φόβος ίσως να είχε να κάνει με τις ερχόμενες αποκαλύψεις και προσπαθούσε να με προετοιμάσει για την συντριβή που θα ένιωθα σύντομα.

Γιατί έτσι νιώθω τώρα και περιμένω να έρθει η ερχόμενη Παρασκευή να ζητήσω βοήθεια απ' την Ελπίδα, γιατί δε μπορώ πια να το διαχειριστώ μόνη μου.

Ακόμα και η ανάγκη μου να τα γράψω ήταν μια βαθιά κρυμμένη ανάγκη να πω τη δική μου ιστορία. Να πω δυνατά αυτά που εγώ έζησα, ειπωμένα απ' τη δική μου σκοπιά, να αποκτήσω επιτέλους φωνή. Σαν να θέλω να αποδείξω, πρωτίστως στον εαυτό μου, ότι τα έζησα όλα αυτά, δεν είναι καμώματα της φαντασίας μου.

Το ξέρω ότι ακούγεται θλιβερό, αλλά πέρασα τόσα χρόνια φροντίζοντας πάντα τους άλλους, κάνοντας τους προτεραιότητα στη ζωή μου, χωρίς να φροντίζω και να αγαπάω εμένα, είναι ένα γεγονός και δε μπορώ να το αλλάξω. Μπορώ όμως, κι αυτό προσπαθώ να κάνω, να αλλάξω τις τωρινές συνθήκες και την δική μου στάση.

Είχα, βλέπετε, πάντα, τη -λανθασμένη- πεποίθηση ότι όπως φροντίζω κι αγαπάω εγώ τους άλλους, κάπως έτσι μαγικά θα υπάρξει και κάποιος για εμένα. Και κάθε φορά που νόμιζα ότι έβρισκα κι εγώ τον φροντιστή μου έδινα γη και ύδωρ, ούτε όρια, ούτε συμφωνίες, ούτε προάσπιση του εαυτού μου, τίποτα! Παραδιδόμουνα τελείως.

Θυμάμαι την Ελπίδα που μιλάει για ¨ανέφικτες προσδοκίες¨ και καταλαβαίνω τι θέλει να πει, απ' την άλλη όμως δεν είναι λογικό να έχει κάποιος προσδοκίες εκεί που νιώθει ασφαλής; Χμ, μεγάλη η απόσταση μεταξύ του 'νιώθω' και 'είμαι'. Το κατάλαβα κάπως δύσκολα. Ας είναι, έστω κι έτσι, έστω και τώρα, το εμπέδωσα.

Ήταν όμως σκληρό το μάθημα.

Και τώρα που βρίσκομαι κατάματα με μια ακόμα σκληρή αλήθεια, νιώθω χαμένη.

Δεν θέλω ούτε να  μιλάω. Αισθάνομαι ότι χρωστάω μια εξήγηση σε κάποιους αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να τη δώσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

*Ενώ το είχα γράψει δεν το είχα δημοσιεύσει. Τώρα όμως που ξεκίνησα να γράφω τη συνέχεια, το θεώρησα σημαντικό το να το δημοσιεύσω για να υπάρχει αλληλουχία γεγονότων.

2ο ΜΕΡΟΣ - 9 Μαρτίου

Η τελευταία συνεδρία μας ήταν αρκετά ζόρικη. Δηλαδή τι μας λες τώρα; Ότι οι άλλες ήταν παιχνιδάκι; Χαχα, ούτε καν. Σχεδόν πάντα είναι ζόρικα, αλλά υπάρχουν και μερικές που ξεχωρίζουν. Είναι αυτές που νιώθεις ότι δε μπορείς να τις πας ως το τέλος, θες να σηκωθείς να φύγεις τώρα, ο εγκέφαλος σου έχει κάψει ότι κύτταρα είχαν ξεμείνει και δυσκολεύεσαι πολύ να αφομοιώσεις τις νέες πληροφορίες.

Αν με έβλεπε κάποιος εκείνη την ώρα, εξωτερικά θα έβλεπε ένα σαγόνι πεσμένο κι ένα στόμα να χάσκει, μια έκφραση ματιών θολή και χαμένη τελείως, δάκρυα να τρεμοπαίζουν και να δίνουν αγώνα ενάντια στη βαρύτητα, και πιο μέσα, οι νευρώνες μέσα στον εγκέφαλο να πετάνε σπινθήρες, ηλεκτρικές εκκενώσεις να βαράνε τον εγκέφαλο κατά κύματα, με αποτέλεσμα μια δυστοκία να μπορέσω να επεξεργαστώ τα νέα δεδομένα. Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα. Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά είναι για να μπορέσω να περιγράψω πως νιώθω κάθε φορά που φτάνω, με τη βοήθεια της Ελπίδας φυσικά, σε μια κοσμική μου αλήθεια (συγχωρήστε μου το υπερπληθωρικό της φράσης αλλά έτσι το αντιλαμβάνομαι).

Αυτό που αντιλήφθηκα σ αυτή τη συνεδρία είναι ένα από τα λάθος μονοπάτια που παίρνει η σκέψη μου συχνά πυκνά όταν έχω να αντιμετωπίσω ανθρώπινες συμπεριφορές. Νομίζω ότι το έχω αναφέρει κι εδώ κατά καιρούς ότι μου είναι μεγάλη ανάγκη να ξέρω το "γιατί".

Γιατί μου το κάνεις τώρα αυτό; Γιατί μου λες λόγια που με πληγώνουν; Με το να κάνω όμως focus  στη δική σου συμπεριφορά κι ενίοτε στις δικές σου κρυμμένες ανάγκες χάνω εμένα. Το κάνω προσωπικό, σαν επίθεση εναντίον μου, και νιώθω ότι πρέπει να παλεψω για το δίκιο μου, για τη δική μου αλήθεια εναντίον της δικής σου. Το αποτέλεσμα είναι πόνος, θυμός, ακύρωση κι άλλα τέτοια "όμορφα" συναισθήματα.

Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε βρεθεί σ' αυτή τη θέση αρκετές φορές. Πόσο λάθος είμαστε! Ή καλύτερα, ας το κρατήσω σε προσωπικό επίπεδο, πόσο λάθος ήμουνα! Τι με έκανε να πιστεύω ότι όλα αυτά που μου λέει ο καθένας -συχνά πυκνά με πολλή μεγάλη ευκολία- αφορούν εμένα;

Γιατί ξεχνάω -επίσης με μεγάλη ευκολία- να δώσω μια στιγμή στον εαυτό μου και να αναρωτηθώ, με αφορά εμένα αυτό; Αλλά όχι, σαν ατίθασο πουλάρι ορμάω μπροστά στη μάχη σαν άλλος γενναίος στρατιώτης και μαντέψτε ποιος βγαίνει με πολλαπλά τραύματα απ' αυτή τη μάχη. Εγώ φυσικά. Εγώ, που δεν μου έδωσα αυτά τα ελάχιστα κλάσματα χρόνου να προλάβω να με ρωτήσω, είναι όντως δική μου αυτή η μάχη; Γιατί, 9 στις 10 δεν είναι. Είναι κάποιου άλλου αλλά κι εκείνοι με τη σειρά τους, θελημένα ή αθέλητα, την περνάνε στον επόμενο.

Πόσο λάθος συμπεριφορά, πόσο λάθος συνήθειες για τόσα χρόνια. Και τι τραγικό αποτέλεσμα. Ελπίζω ότι από σήμερα και στο εξής θα δίνω πρώτα χρόνο σε εμένα και θα κάνω την καίρια ερώτηση: Με αφορά αυτό; Είναι για εμένα;

Η Ελπίδα το αποκαλεί και "όρια", "συνθήκη από κοινού συμφωνημένη" και κάτι άλλο που μου διαφεύγει τώρα. Και προσπαθεί να με διδάξει πώς τόσο μικρές κινήσεις που γίνονται την πρέπουσα ώρα δηλώνουν ταυτόχρονα αγάπη και φροντίδα για τον εαυτό μας.

Γιατί, κι ας είναι χιλιοειπωμένο, είναι μια κοσμική αλήθεια πως είναι μόνο δικό μας χρέος να μας αγαπήσουμε και να μας φροντίσουμε πριν από οποιονδήποτε άλλον.

Κι εγώ θα συμπληρώσω, ότι υπάρχει μεγάλη τοξικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, ειδικά αυτή τη χρονική περίοδο. Ας μην το επιτρέψουμε όμως άλλο πια. Ας προστατέψουμε τους εαυτούς μας. Αν όχι εμείς, τότε ποιός;