Αντί εισαγωγής

Το καλό μου παιδί!

Έτσι το βάφτησα αυτό το μπλόγκ.

Γιατί αυτός ο τίτλος;

​

Γιατί αυτό ήμουν -κι ακόμα είμαι- όλη μου τη ζωή.

Μεγάλωσα ακούγοντας αυτή την φράση απ’ την μάνα μου όταν ήθελε να αναφερθεί σε εμένα. Δεν είχα όνομα, είχα ετικέτα! Το καλό της παιδί!

​

Με αποκαλούσε έτσι κι η αδερφή μου κάθε φορά που ήταν τσαντισμένη ή ήθελε να τσαντίσει εμένα. Με περίσσιο τόνο ειρωνείας δεν με φώναζε με το όνομα μου αλλά ‘το καλό της παιδί’, το ΄της’ πήγαινε στην μάνα μου.

​

Γιατί μεγαλώνοντας έτσι, έμαθα να βάζω τις ανάγκες των άλλων πάνω απ’ τις δικές μου. Χμ, πρώτο ψέμα. Όχι πάνω απ’ τις δικές μου, εγώ δεν είχα ανάγκες. Μόνο οι άλλοι. Εγώ φρόντιζα τις ανάγκες των άλλων, έλυνα τα προβλήματα τους, κρατούσα ισσοροπίες σε μια άρρωστη -ψυχικά- οικογένεια, με λίγα λόγια ήμουν ο μόνος ενήλικας να κρατάω σε ισσοροπία ένα τσούρμο ανήλικα, δύο γονείς και δύο μικρότερα αδέρφια.

​

Θυμάμαι ότι στα 9 μου είχα τελειώσει ήδη την εκπαίδευση και είχα πάρει -με το σπαθί μου!- τον πρωταγωνιστικό/καθοριστικό/ισσοροπιστικό ρόλο μου σ΄αυτό το πράμα που λεγόταν οικογένεια μου.

​

ΑΥΛΑΙΑ

ΦΩΤΑ

ΠΑΜΕ!