Χάθηκα πάλι για λίγο αλλά ήταν μια περίοδος εσωτερικής ησυχίας, αδιάκοπων μονολόγων και αφουγκρασμού αυτός ο μήνας.
Αυτό είναι το τελευταίο μου κείμενο σε αυτό το blog. Όχι, δεν θα το κατεβάσω, αν το έκανα θα ήταν σαν να διαγράφω ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή μου πάνω που βρήκα το θάρρος και ξεστόμισα τόσα πολλά δημόσια κι έβαλα σκέψεις και αναμνήσεις σε μία σειρά.
Δε μπορώ να περιγράψω με λόγια πόσο βοηθητικό ήταν όλο αυτό για εμένα. Θυμήθηκα τόσα πολλά που είχα ξεχάσει, ή είχα διαλέξει να ξεχάσω, δεν είμαι σίγουρη ούτε όμως έχει σημασία τώρα πιά. Είμαι όμως σίγουρη ότι η καταγραφή και η χρονική ακολουθία όλων αυτών που αποτέλεσαν τη ζωή μου για 30 και βάλε χρόνια με βοήθησαν να το δω και απέξω -σαν θεατής, και το πιο σημαντικό, με βοήθησαν να ξανασυνδεθώ με τον εαυτό μου σε διάφορες χρονικές στιγμές μου και να του θυμίσω ότι τελικά υπήρξα εδώ για εμένα, τα καταφέραμε, επιζήσαμε, και όχι μόνο!
Ακόμα και με την Έλλη ενήλικη και παντρεμένη μπόρεσα να συνδεθώ στο τέλος.
Όσο έγραφα γι αυτήν κι όσο τα ξαναδιάβαζα μετά, ένιωθα μόνιμα ότι αφηγούμαι την ιστορία κάποιου άλλου, ότι δεν τα έζησα εγώ αυτά.
Έλεγα στην Ελπίδα πόσο άσχημα νιώθω γι αυτήν, πόσο με συγκλονίζει ότι περνάει, αλλά μίλαγα για μία ξένη, όχι για ένα κατά-δικό μου παρελθοντικό κομμάτι. Αυτή η περίοδος της ζωής μου με συντάραξε, έχασα βάσεις και θεμέλια, έγινα μία σκιά, ήμουν ένα φάντασμα του αλλοτινού εαυτού μου.
Ίσως και γι αυτό δεν μπορούσα να συνδεθώ μαζί της, μου έμοιαζε τόσο ξένη. Χρειάστηκε πολλή αγάπη από μέρους μου και φοβερή υπομονή για να μπορέσω να την ξεθάψω μέσα από τόσους τόνους σκόνης, να τη δω στα μάτια και να της χαμογελάσω, λέγοντας της: 'όλα πήγανε καλά, τα καταφέραμε!'
Τώρα πιά είμαστε μια μεγάλη παρέα. Το κοριτσάκι των 3, των 7, των 12 χρόνων, η έφηβη των 15 και των 18, η νεαρή δεσποινίς των 20, η φρεσκοπαντρεμένη των 25, η μανούλα των 30 και η Έλλη του τώρα βρήκαμε η μία την άλλη, ακούσαμε η μία τις ιστορίες της άλλης, γελάσαμε, κλάψαμε, πονέσαμε, θυμηθήκαμε, ξορκίσαμε, και χαμογελάμε κοιτώντας η μια την άλλη στα μάτια γνωρίζοντας με σιγουριά ότι τα καταφέραμε!
Κι αν ξανασχεδίαζα τους κύκλους της ζωής μου, τώρα θα τις έβαζα όλες μέσα στον πρώτο, εκεί που ανήκουν, γιατί αυτές είναι κομμάτια δικά μου, με φτιάξανε στη σημερινή μου μορφή. Και μόνο αγάπη ξεχειλίζει από μέσα μου για όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που ξανασυνάντησα. Και τις ευχαριστώ! Τις ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου! Τις ευχαριστώ που είμαι εγώ αυτή που είμαι!
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους εσάς που με συντροφέψατε σε αυτό το ταξίδι.
Μου δώσατε απίστευτη δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω!
Μπορεί να μην ήταν εύκολο αλλά στο τέλος ήταν πολύ καλό!
Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.
Έλλη
ΥΓ: Αν νομίζατε ότι θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα από εμένα γελαστήκατε.
Εθίστηκα στο να καταγράφω τις σκέψεις μου δημόσια, χαχαχα.
Θα συνεχίσω να γράφω, όχι άλλο παρελθόν όμως.
Θέλω να ζω και να μιλάω για το τώρα και αν κάνω καμιά αναδρομή στο παρελθόν να είναι για να ξαναθυμηθώ όμορφα πράγματα.
Σε ένα καινούργιο μπλόγκ, μέσα απ' τη φόρμα του blogger, ελπίζοντας να είναι πιο φιλικό στις κινητές συσκευές, απ' ότι αυτή εδώ η πλατφόρμα.
Και σας προσκαλώ να γίνουμε συνταξιδιώτες. Όποιος και όποια θέλει να μοιραστεί σκέψεις του και συναισθήματα, επώνυμα ή ανώνυμα, είναι καλοδεχούμενος-η.
Αφήνω εδώ το link για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται.
Commentaires