Καλώς σας βρίσκω πάλι!
Έλειψα για λίγο, είχα κατέβει Ελλάδα για τα Χριστούγεννα και τώρα να 'μαι πάλι πίσω. Μου πήρε 2-3 μέρες να ξανα-εγκλιματιστώ στην εδώ πραγματικότητα. Δυο χώρες, δυο κόσμοι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους απ' όπου και να το πιάσεις.
Χάρηκα τόσο πολύ που είδα τους δικούς μου, απόλαυσα και με το παραπάνω τον χρόνο με τον γιο μου, είδα αγαπημένους φίλους απ' τα παλιά, αλλά ένα κομμάτι μου ήθελε τόσο πολύ να γυρίσει πίσω. Το άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν ήθελα να γράψω όσο ήμουν Αθήνα. Προσπάθησα δυο-τρεις φορές αλλά δεν μου έβγαινε.
Σήμερα ξύπνησα φορτωμένη αναμνήσεις, ίσως και να φταίει που είναι 31 Δεκεμβρίου.
Σαν να έφτιαχνα μια μικρού μήκους ταινία μέσα στο κεφάλι μου, με στιγμές, όχι μόνο απ' την τελευταία χρονιά, αλλά από τότε που ήρθα εδώ, απ' το 2015. Σαν να θέλω να κάνω ανακεφαλαίωση του παρελθόντος, να βάλω ότι είναι να βάλω στα σωστά κουτάκια και να κλείσω το παρελθόν.
Κάτι παρόμοιο έκανα κι όσο ήμουν Αθήνα, με τα εκεί χρόνια.
Με κούρασε το παρελθόν, ναι οκ ήταν δύσκολο, με πέταξε κάτω ουκ ολίγες φορές, απαίτησε από εμένα τόνους υπομονής και αντοχής αλλά είμαι έτοιμη να πω νισάφι πια.
Ότι έγινε, έγινε. Μπορούμε τώρα να πάμε παρακάτω;
Είμαι σίγουρη ότι με περιμένουν πολλά και ενδιαφέροντα στην επόμενη στροφή.
Μπορώ και βλέπω ότι η δουλειά που κάνω με την Ελπίδα αποδίδει γρήγορα καρπούς. Προχωράω και καθαρίζω, κλείνω κεφάλαια, τελειώνω ιστορίες, απομακρύνω ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε πια, ξαναβάζω στη ζωή μου παλιούς αγαπημένους, τοποθετώ τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου εκεί που πρέπει να είναι κι όχι εκεί που θα ήθελα εγώ να είναι, προσπαθώ να εναρμονιστώ με εμένα και το κέντρο μου, με λίγα λόγια καθαρίζω - συμμαζεύω – τακτοποιώ κι ανοίγω τα παράθυρα διάπλατα να μπει φως μέσα.
Βλέπω και τους γιούς μου, δυο νεαρούς άντρες έτοιμους να αντιμετωπίσουν τη ζωή, γεμάτους απ την ορμή της νιότης και την σοφία των όσων έζησαν.
Και χαίρομαι που είμαι εδώ, ζωντανή, υγιής, να τους καμαρώνω και να τους απολαμβάνω.
Η άλλη μεγάλη αλλαγή που παρατήρησα πάνω μου και με σόκαρε ευχάριστα είναι οι μελλοντικές μου σκέψεις για την επαγγελματική μου ζωή. Άξαφνα η δουλειά μου δεν είναι το παν για εμένα, δεν ψάχνω να βρω την ολοκλήρωση μέσω αυτής, κι αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Τόσα χρόνια ο βασικός μου άξονας μέσα απ τον οποίο έπαιρνα ικανοποίηση, επιβράβευση, και αυτοχαρακτηρισμό -εκτός του να είμαι γονιός- ήταν ο επαγγελματικό τομέας. Ίσως επειδή ήταν το μόνο που μπορούσα τότε να ελέγξω και μου έδινε μια αίσθηση σταθερότητας και ανήκειν. Τώρα όμως δεν είναι έτσι, είναι απλά μια δουλειά που μου προσφέρει εισόδημα, κάτι πολύ αναγκαίο (χαχαχα κάνω ήδη εικόνα αγαπημένες φάτσες όταν θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές και θα γελάνε).
Και ναι, σαν φύσει ανήσυχη χρειάζομαι να εκφράζομαι μέσα απ' αυτό που κάνω, αποζητώ να έχει κάποιο νόημα για εμένα, ταυτόχρονα όμως νιώθω ότι τώρα μπορώ εγώ να δώσω νόημα σε ότι διαλέξω να κάνω από δω και μπρος.
Θα το συζητήσω και με την Ελπίδα για να το οργανώσουμε σωστά, αλλά νιώθω σχεδόν έτοιμη να αρχίσω ξανά να βγαίνω σιγά-σιγά στον έξω κόσμο. Καταλαβαίνω ότι ακόμα είμαι σε μια εύθραστη ισσοροπία αλλά τολμώ να ονειρεύομαι κι αυτό με κάνει να χαμογελάω και να αδημονώ για το παρακάτω!
Και δεν έχω ιδέα τι θα μου φέρει το 2024 κι όλα τα υπόλοιπα χρόνια είμαι όμως απόλυτα πεπεισμένη ότι θα είναι άκρως ενδιαφέροντα!
Πολλές ευχές για μια όμορφη χρονιά, με υγεία και αγάπη.
Αγαπήστε πρωτίστως τους εαυτούς σας και μετά τον κόσμο όλο!
I love you so much 💗 💓