Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που είχα να αντιμετωπίσω ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Έτσι πήρα το βάπτισμα του πυρός κι έμαθα τον όρο κατάθλιψη, τα φάρμακα, την ψυχοθεραπεία κλπ.
Μέσα σε όλο αυτό όμως ήμουν πολύ τυχερή γιατί συναντούσα συνέχεια αξιόλογους ανθρώπους κι επαγγελματίες έτοιμους να με βοηθήσουν.
Ήθελα όμως κι εγώ να βγω έξω απ' αυτό το πηγάδι και ήμουνα απόλυτα ειλικρινής μαζί τους αλλά συνάμα και με τον εαυτό μου. Πήρε κάμποσους μήνες για να ξεδιαλύνει όλη αυτή η ομίχλη στο μυαλό αλλά κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω καλύτερα κι όπως έχω πει ήδη ξεκίνησα και την ψυχοθεραπεία.
Ωραία! Πρώτος στόχος επετεύχθη. Είμαι ακόμα ζωντανή και με αρκετή διαύγεια μυαλού τώρα πια λόγω των φαρμάκων. Με την ψυχοθεραπεία όμως τι γίνεται που όλα εκεί μέσα είναι ένα κουβάρι; από που να το πιάσω και που να το αφήσω; ευτυχώς ο θεραπευτής μου ξέρει περισσότερα από εμένα και μπορεί να γίνει ο οδηγός μου. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τον εμπιστεύομαι. Θα πρέπει να το έχω πει κι άλλες φορές, για εμένα, το πιο σημαντικό κομμάτι στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας είναι πρώτον να θες εσύ πραγματικά να βγεις απ΄αυτό το πηγάδι, σκοτεινό τούνελ, τρύπα, όπως το βιώνει και το αισθάνεται ο καθένας μας*, και δεύτερο κι εξίσου σημαντικό να εμπιστευτείς έναν άγνωστο, που θα σε πιάσει απ΄το χέρι και θα προσπαθήσει μαζί σου να βρείτε το δρόμο προς την έξοδο.
Και με καθοδηγεί βήμα βήμα. Δεν θα πω ότι ήταν εύκολο ούτε μια σούπερ ντούπερ γαμάτη μοναδική ανεπανάληπτη ουαουυυυυυ εμπειρία. Ήταν πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο και πολύ επίπονο. Μια κακοτράχαλη διαδρομή όπου συνέχεια σκοντάφτεις και πέφτεις, τα γόνατα και οι παλάμες να ματώνουν στην ατέρμονη προσπάθεια να κρατηθείς για να μην κατρακυλήσεις και χαθείς ξανά πίσω στην άβυσσο σου.
Κι εκείνη η τόσο γνώριμη αίσθηση ότι κάθε που λύνεις έναν κόμπο, κάθε που γκρεμίζεις έναν τοίχο, βρίσκεσαι στην άκρη ενός γκρεμού και τώρα δεν έχει πια που αλλού να πας, τελείωσε αυτό το μονοπάτι. Ή θα ξαναπάς πίσω ή θα τολμήσεις να πηδήξεις στο κενό, στο άγνωστο. Πίσω δε μπορείς να ξαναπάς, το ξέρεις, από εκεί ήρθες και δεν σου έκανε, σε χάλαγε. Αλλά πως να πας και μπροστά; Δεν υπάρχει μπροστά, είναι αδιέξοδο, μας τελείωσε. Είναι σαν να έχεις φτάσει στην κορφή ενός δύσβατου, ψηλού βουνού, το μονοπάτι τέλειωσε κι αν θες να συνεχίσεις το μόνο που σου μένει είναι να κάνεις ελεύθερη πτώση. Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου ότι μπορείς και να πιστέψεις τον καθοδηγητή σου ότι το αλεξίπτωτο θα ανοίξει.
Ο Αλέξης συνήθιζε να μας λέει να μη βιαστούμε να πηδήξουμε, αλλά να πάρουμε όσο χρόνο θέλουμε και γιατί και να μην καθήσουμε και λίγο κάτω οκλαδόν να απολαύσουμε τη θέα; Φανταστική θέα, πράγματι! Σαν πίνακας ζωγραφικής. Με αυτό το απαλό καθαρό αεράκι του βουνού να σου χαιδεύει τα μάγουλα και τον ήλιο να σε τυλίγει μ΄ένα ζεστό καθάριο φως. Πάντα στις κορφές των βουνών που διέσχισα εκείνη την περίοδο με περίμενε μια ανεπανάληπτη, μοναδική θέα! Ήταν η επιβράβευση μου για έναν ακόμα δύσκολο ανήφορο που ανέβηκα.
Μόνο έτσι αλλάζει ο άνθρωπος, όταν εμπιστευτεί τον εαυτό του ότι μπορεί να αφήσει το γνώριμο και να πηδήξει στο καινούργιο. Τρομακτικό; πολύ! Αν έκανα πισωγυρίσματα ή κωλοκαθίσματα; ουκ ολίγα.
Η πρώτη ελεύθερη πτώση που έπρεπε να κάνω ήταν ένα σοκ. Ήταν όταν μίλησα για πρώτη φορά στην ομάδα. Πήγαινα κι άκουγα μόνο, δεν ξέρω για πόσες συνεδρίες. Κανένας δε με ζόριζε να μιλήσω. Λίγο πριν το τέλος μόνο με ρωτούσε ο Αλέξης αν έχω κάτι να μοιραστώ, έλεγα όχι ευχαριστώ, κι αυτό ήτανε.
Μέχρι που μια μέρα, πετάγομαι από την καρέκλα μου κι αρχίζω να ουρλιάζω στην κυριολεξία απευθυνόμενη σ΄αυτόν.
Τι με ρωτάς και με ξαναρωτάς αν έχω κάτι να μοιραστώ; Το μόνο που θα μπορούσα να μοιραστώ είναι πόσο μαλάκας είναι (ο τότε άντρας μου) κι αν το πω δυνατά πρέπει να ρωτήσω και τον εαυτό μου τι κάνω εγώ εκεί πέρα!
Το θυμάμαι σαν τώρα. Το σώμα μου έχει φρικάρει, στην αρχή παγώνω, μετά αρχίζω να τρέμω ολόκληρη, κι έχω μείνει άναυδη κι από την ανάρμοστη συμπεριφορά μου αλλά πρωτίστως απ΄αυτό που τόλμησα να ξεστομίσω! Ποιός; Εγώ. Θεός φυλάξοι...
Θυμηθείτε κάτι που είπα κάποια στιγμή νωρίτερα, μέχρι τότε, κι ακόμα αργότερα δηλαδή, η σκέψη του να χωρίσω δεν χωράει καν στο μυαλό μου, είναι απαγορευμένη σκέψη. Τα καλά κορίτσια δε χωρίζουνε. Ιδίως όταν έχουν κάνει και παιδιά! Τα καλά κορίτσια μένουν εκεί, αντέχουν, και μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα σε μια οικογένεια. Και στο κάτω κάτω δεν έπρεπε να είμαι κι αχάριστη, σύμφωνα με τη μάνα μου. Δεν έπαιζε, δε μέθαγε, δε με βαρούσε, δε πήγαινε καφενείο, δεν έμπλεκε με γκόμενες. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι ήταν. Δηλαδή τι άλλο ήθελα, τι άλλο αποζητούσα; Μα πόσο αχάριστη κι εγώ βρε παιδάκι μου. Δε βολευόμουν με το λαχείο που μου ΄κατσε, έψαχνα για έρωτες, ευτυχίες και μεταξωτές κορδέλες...
Κι αν θυμάστε που κάποια στιγμή νωρίτερα μου είχε πει, 'άστον κι έλα σε εμένα, εγώ θα σας φροντίσω και τους δύο', μπαρούφες ήταν. Λόγια του αέρα, δεν τα εννοούσε καν, το απέδειξε άλλωστε περίτρανα αργότερα όταν χώρισα τελικά, και με τη συμπεριφορά της και που όταν μίλαγε στον οποιοδήποτε για τα παιδιά μου τα αποκαλούσε ¨τα ορφανά¨ ακόμα και μέσα στα μούτρα μου.
*Kάποια στιγμή είχαμε ένα κορίτσι στην ομάδα που του είχαν συμβεί πολλά κι άσχημα στη ζωή του. Ήταν όμως τόσο φανερό ότι δεν ήθελε, δεν μπορούσε, δεν άντεχε πραγματικά να αγγίξει τα αίτια της κατάθλιψης της. Κι ήταν πικρόχολη, πρώτα στον εαυτό της και μετά σε εμάς, και μόνιμα κατηγορούσε τους πάντες ότι δεν τη καταλαβαίνουν, δε τη νιώθουν, δε τη συμπονούν. Μα πως γλυκιά μου να τα κάνουν όλα αυτά οι ξένοι όταν δεν τα κάνεις πρώτη εσύ στον εαυτό σου;
Αυτά τα λέω τώρα, εγώ η σοφή κουκουβάγια χαχαχα. Τότε θύμωνα μαζί της που δεν έβλεπε τα αυτονόητα ‘ για εμένα’ μπροστά της.
Ένας άλλος μύθος που καταρίφθηκε με την θεραπεία ήταν ο μύθος του αυτονόητου. Ένα είναι το αυτονόητο, ότι δεν υπάρχει αυτονόητο. Ο καθένας μας θεωρεί κάτι δικό του για αυτονόητο και μιας κι είμαστε πολλοί είναι πολλά κι αυτά κι άντε τώρα να είμαστε τυχεροί και να ταιριάξει το δικό μου με το δικό σου, σαν να λέμε σου έκατσε το τζάκποτ!
Όπως επίσης έμαθα ότι δεν είναι μόνο αυτό που εγώ σου λέω, αλλά κι αυτό που εσύ ακούς. Κι αν θέλουμε να έχουμε επικοινωνία πρέπει να συναντιόμαστε σε αυτό, εγώ να λέω κι εσύ να καταλαβαίνεις το ίδιο πράμα, και τούμπαλιν. Αυτό ήταν δύσκολο, μου πήρε πολύ καιρό να το εμπεδώσω.
Μόνιμα, όλες μας, μ' ένα παράπονο στα χείλη: αφού του το λέω γιατί δεν το ακούει; Γιατί ακούει τα δικά του. Γιατί αν άκουγε αυτά που εσύ λες και εσύ τα δικά του δεν θα ήσουνα εδώ κοπελιά να μαθαίνεις απ΄ την αρχή βασικές αρχές οικονομίας.
Comments