Πιστεύω ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή να δούμε λίγο την Έλλη στο σήμερα. Λοιπόν η Έλλη μας αυτή την περίοδο το βρίσκει πολύ δύσκολο να δουλέψει και να είναι με κόσμο γύρω της, είναι πολύ αγχωτικό γι΄αυτήν και οι κρίσεις πανικού κάνουνε πάρτυ, γι΄ αυτό και είναι με αναρρωτική άδεια* αυτό τον καιρό. Κάθε εβδομάδα έχει την καθιερωμένη συνεδρία με την Ελπίδα και προσπαθεί να τα πάρει όλα απ΄την αρχή, να τα καταλάβει και να τα αποδεχτεί-απορρίψει για να σταθεί στα πόδια της ξανά. Κάποιες φορές οι συνεδρίες είναι δύσκολες, την γυρνάνε πολύ πίσω αλλά σηκώνεται ξανά μόλις κατορθώσει να λύσει κι αυτόν τον κόμπο απ΄το κουβάρι της. Αυτό που βοηθάει πολύ τις δύο τους είναι ότι επικοινωνούν με τον ίδιο τρόπο, αρέσει και στις δύο να φτιάχνουν εικόνες με τα λόγια. Έτσι, αφού είχανε γνωριστεί λιγουλάκι κι είχε αρχίσει να χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα τους, η Ελπίδα της ζήτησε να αρχίσει να ξεκλειδώνει την αποθήκη των αναμνήσεων της, σιγά σιγά και με το μαλακό ώστε να μπορέσουν να δούνε τι υπάρχει εκεί μέσα. Είναι μια σκοτεινή, υγρή και κλειστοφοβική αποθήκη, γεμάτη σκόνες, αράχνες, και πολλά κουτιά, διαφόρων μεγεθών και από διάφορες εποχές. Πολλά από αυτά η Έλλη δεν θυμάται καν ότι τα έχει κρατήσει εκεί. Υπάρχουν φορές που αυτό που ανακαλύπτει όταν ανοίγει ένα κουτί δεν είναι καθόλου ευχάριστο, και συμβαίνει αρκετά συχνά αυτό. Η Ελπίδα όμως είναι πάντα εκεί και αυτό βοηθάει την Έλλη να μη φοβάται τόσο πολύ όταν ανοίγει τα κουτιά της και ψάχνει να δει τι υπάρχει μέσα.
Όπως και να το κάνεις όμως η περίοδος της ψυχοθεραπείας είναι μια περίεργη και δύσκολη περίοδος. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος πού θα σε οδηγήσει, που θα σε χτυπήσει και πόσο πολύ θα πονέσεις. Αυτό που ξέρω όμως πια στα σίγουρα είναι ότι αν αντέξω, στο τέλος θα έχω κάνει πολύ καλή δουλειά και θα έχω ξεφορτωθεί πολλή σαβούρα.
Ξεκίνησα να σας τα λέω όλα αυτά γιατί το blog που διαβάζετε τώρα είναι ένα έργο εν εξελίξει, γράφω ταυτόχρονα με την ψυχοθεραπεία μου και γι΄ αυτό δεν υπάρχει μια σταθερότητα στο πότε θα δημοσιευτεί ένα νέο κείμενο. Συνήθως μόλις το γράψω και το διαβάσω θα το δημοσιεύσω, γι΄ αυτό να είστε λίγο υπομονετικοί μαζί μου εάν κάνω κάποιες μέρες να ανεβάσω κάτι καινούργιο. Ίσως να έχω δύσκολες μέρες ή να μην μπορώ να βρω τις λέξεις για να γράψω κάτι.
Κι αφού φτάσαμε ως εδώ, ας σας πω και λίγα λόγια για το θεραπευτικό μου ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω ότι σας έχω πει ήδη ότι η Ελπίδα είναι η τρίτη μου θεραπεύτρια στη σειρά. Ο πρώτος, ο Αλέξης, ήταν όταν αποφάσισα να χωρίσω, ψέματα δεν είχα αποφασίσει ακόμα να χωρίσω, ήμουν πολύ χαμένη όταν τον πρωτοσυνάντησα για να κάνω τόσο περίπλοκες σκέψεις. Ήταν όταν έμαθα από την ψυχίατρο που πήγα, σε μαύρο χάλι, ότι αυτό που έχω είναι κατάθλιψη. Τότε πρωτοέμαθα τι σημαίνει κατάθλιψη, πως ακριβώς βοηθούν τα φάρμακα, και πως μπορεί να θεραπευτεί κανείς. Μου συνέστησε μόλις δυναμώσω λίγο να αρχίσω τις ψυχοθεραπείες γιατί τα φάρμακα βοηθάνε το μυαλό να αρχίζει να σκέφτεται πάλι καθαρά και σωστά, υπάρχει όμως ένα αίτιο που προκαλεί την κατάθλιψη και μόνο μέσω ψυχοθεραπείας θα μπορέσω να το φέρω στην επιφάνεια, να το καταλάβω και να δω πως θα μπορώ να το αντιμετωπίσω. Έτσι λοιπόν, λίγους μήνες μετά την έναρξη της φαρμακευτικής αγωγής κι αφού ένιωθα καλύτερα, ξεκίνησα για πρώτη φορά στη ζωή μου ψυχοθεραπεία, κι αυτή η φάση κράτησε γύρω στα 3 χρόνια, κάπου εκεί. Είχα ξεκινήσει να κάνω ατομικά με τον Αλέξη, πρέπει να είχαμε κάνει 4-6 συνεδρίες οι δυό μας, όταν μου ζητάει μια πάρα πολύ μεγάλη χάρη, να συμμετέχω στο ομαδικό του γκρουπ μιας και πιστεύει ότι θα είναι πολύ ωφέλιμο για μένα. Δεν το κρύβω ότι δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να κάθομαι μαζί με τόσα άγνωστα πρόσωπα και να πρέπει να λέω και τα σώψυχα μου, αλλά μου το ζήτησε σαν προσωπική χάρη μέχρι τα Χριστούγεννα και να δούμε πως θα πάει και έτσι είπα το ¨ναι.¨ Στην αρχή πήγαινα και δεν μίλαγα, μόνο άκουγα. Άκουσα όμως τόσες δικές μου ιστορίες να τις αφηγούνται στόματα γυναικών που δεν ήξερα καν. Μόνο τα ονόματα και οι τοποθεσίες ήταν διαφορετικά. Αυτή η ανακάλυψη μου έδωσε θάρρος και δύναμη, δεν ήμουν μόνο εγώ, υπήρχαν κι άλλοι!
Αν ποτέ σκεφτείτε το γκρούπ σα θεραπεία θα σας έλεγα να του δώσετε μια ευκαιρία γιατί έχει μια απίστευτη δυναμική! Και το ατομικό, να είσαι ένας προς ένα με το θεραπευτή σου είναι μοναδικό, αλλά η δύναμη και η μαγεία της ομάδας είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Ξαφνικά έχεις τόσους πολλούς άλλους γύρω σου να μοιράζονται μια ιστορία που μοιάζει τόσο πολύ με τη δική σου που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνος.
Τη δεύτερη φορά που ζήτησα βοήθεια από θεραπευτή ήμουν ήδη δύο χρόνια στην Αγγλία. Άφησα τα παιδιά πίσω, στον πατέρα τους, κι έχω έρθει μόνη μου για αρχή, να προσπαθήσω να κάνω ένα ξεκίνημα και για τους τρεις μας μιας και στην Ελλάδα με την οικονομική κρίση καταστράφηκα οικονομικά παντελώς και τα έχασα όλα. Έχω πάλι ένα καταθλιπτικό επεισόδιο, αλλά όχι τόσο σοβαρό, είναι διαχειρίσιμο. Στη δουλειά μου έχω φάει απίστευτο μπούλινγκ, δυσκολεύομαι να καταλάβω και να αποδεχτώ την αγγλική κουλτούρα, η κατάσταση πίσω στην Ελλάδα είναι δύσκολη με τα παιδιά, δύο έφηβοι με ένα πατέρα που σχεδόν δε γνωρίζονται μεταξύ τους, κι εγώ να έχω κάνει το Αθήνα-Λονδίνο Κολιάτσου-Σύνταγμα. Εκεί ήταν που ζήτησα τη βοήθεια του δεύτερου θεραπευτή μου του κυρίου Άρη. Τον διάλεξα γιατί συνδύαζε ότι ήταν Έλληνας και γνώστης της ελληνικής κουλτούρας αλλά ταυτόχρονα δούλευε και ζούσε στην Αγγλία πολλά χρόνια, οπότε μπορούσε να με βοηθήσει με τη ζωή μου εδώ. Δέσαμε από την αρχή και μπορέσαμε να ακουμπήσουμε αρκετά θέματα μαζί. Με βοήθησε να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να πάρω αποφάσεις, να θυμάμαι ποια είμαι και από που έρχομαι, τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι΄ αυτό το οδοιπορικό μας.
Και τώρα στη ζωή μου είναι η Ελπίδα. Της έλεγα τις προάλες ότι κουράστηκα τόσα χρόνια να ζω έτσι, θέλω να αποκτήσει ποιότητα η ζωή μου, θέλω να κάνω πράγματα για μένα και όχι για τους άλλους. Θέλω να γουστάρω που ζω, θέλω να ζω πραγματικά, θέλω να το απολαμβάνω. Δεν είναι εύκολο να αντικαταστήσω μια λανθασμένη και παγιωμένη συμπεριφορά με μια νέα καλύτερη, αλλά είμαι αισιόδοξη. Θέλω, όσα χρόνια από εδώ και πέρα έχω να ζήσω να έχουν ένα νόημα και μια ποιότητα!
Και ξαφνικά βλέπω, καταλαβαίνω, τις καταλυτικές διαφορές ανάμεσα στις τρεις φορές που έκανα ψυχοθεραπεία.
Την πρώτη πάλευα για να ζήσω, να μπορέσω να ξεθάψω και να ξαναφέρω στο φως αυτό το κορίτσι που είχε χαθεί τελείως, να βρω το κουράγιο και το θάρρος να ξεκινήσω μια νέα ζωή.
Τη δεύτερη να παλέψω για εμένα και τα αγόρια μου, να διεκδικήσω καλύτερες συνθήκες ζωής.
Και την τρίτη, για εμένα και μόνο εμένα!
*Το πόσες ενοχές ένιωσα με αυτή την αναρρωτική, το πόσο πρώτη και καλύτερη εγώ με κατηγόρησα για άχρηστη και χαραμοφάισα δεν περιγράφεται! Μου ήταν πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ ότι θα μείνω ανενεργή για κάποιο διάστημα. Δεν είναι ότι δε μετρούσε για ασθένεια στο μυαλό μου η κατάθλιψη, αλλά να παροπλιστώ κιόλας αυτό πήγαινε πολύ!
Νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Οι περισσότεροι από εμάς δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε κάτι που δεν είναι οφθαλμοφανές, όπως πχ ένα σπάσιμο άκρου, ή ένα εγκεφαλικό, ή ακόμα κι ένας καρκίνος. Αυτές είναι ορατές αρρώστιες και επιβάλεται να κάτσεις σπίτι σου για να αναρρώσεις. Όταν όμως νοσεί η ψυχή, εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Και μπορεί όταν μιλάμε γενικά και αόριστα να είμαστε πολλοί οι ανοιχτόμυαλοι και να λέμε Ναι! Η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική και πρέπει να την προασπιζόμαστε. Όταν όμως συμβαίνει σε εμάς ή στους δικούς μας εκεί τα πράγματα διαφοροποιούνται λιγάκι κι αρχίζουμε τα 'μπαλώματα' και τις εκπτώσεις. Και λέμε στους εαυτούς μας ή ακούμε από τους γύρω μας:
Εντάξει μωρέ κατάθλιψη είναι, θα περάσει, δεν πέθανε δα και κανείς από κατάθλιψη.
Μήπως τώρα κι εσύ τα δραματοποείς λίγο;
Τι το θες και τα ψάχνεις; όσο τα σκαλίζεις τόσο λερώνεσαι, κάτσε στην ησυχία σου!
Και το κορυφαίο που έχω ακούσει κάποια στιγμή, θα κρατήσει πολύ ακόμα;
Λυπάμαι που σας το χαλάω, για την ακρίβεια δεν λυπάμαι καθόλου, το παίζω ευγενική, αλλά δεν πάει έτσι. Η κατάθλιψη, όχι η θλίψη - η δυσθυμία - ή οι κακές μέρες, είναι αρρώστια και μάλιστα πολύ σοβαρή. Και είναι και ύπουλη, και κακιά και μπορεί και να μας καταστρέψει. Κάνει κατάληψη σε όλο το ζωτικό μας χώρο, μυαλό και ψυχή, και ελέγχει τα πάντα, από τις σκέψεις μας μέχρι και τις επιθυμίες μας!
Κι όποιος πάσχει από κατάθλιψη χρειάζεται υποστηρικτικό δίκτυο γύρω του μέχρι να σταθεί ξανά στα πόδια του. Θέλει περίσσια αγάπη και κατανόηση και ανοχή από τους ανθρώπους που νοιάζονται γι΄αυτήν τη ψυχή και την ευζωία της κι όχι επικρίσεις και αμφισβητήσεις, αυτές δεν βοηθάνε.
Κι αν έχετε τέτοιους ανθρώπους γύρω σας να τους απομακρύνετε πάραυτα, δεν σας κάνουνε καλό.
Θυμήθηκα κάτι που μου είπε η Ελπίδα πρόσφατα: Τι θα μπορούσε να εννοεί ο Όμηρος όταν είπε ότι ο Οδυσσέας έκλεισε αυτιά και μάτια για να μην παρασυρθεί από τις Σειρήνες;
Και μ΄αυτόν τον γρίφο θα σας αφήσω για απόψε.
Καλή σας νύχτα!
コメント