Όσο ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνη την εποχή τόσο δε με καταλαβαίνω. Γιατί; Γιατί με υπέβαλα σε τόσο πόνο και κυρίως τόσο σκοτάδι; Γιατί ποτέ μου δε σκέφτηκα να χωρίσω από τότε που δεν είχα παιδιά και δε θα τάραζα κανενός άλλου τη ζωή εξόν της δικιάς μου και της δικιάς του; Γιατί είχα τόσο βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν;
Υποψιάζομαι ότι μάλλον γιατί τα είχαμε καταφέρει τόσο καλά κι οι δύο να μας πείσουμε ότι όλο αυτό ήταν φυσιολογικό μιας κι εγώ είχα χριστεί με μεγάλη χαρά η υπήκοος του κι εκείνος ο βασιλιάς μου. Και δεν υπήρχε ζωή χωρίς αυτόν.
Το μόνο που έλειπε για να συμπληρωθεί το κάδρο της ‘ευτυχίας’, ήταν ένα παιδί.
Συνειδητοποιώ όμως ότι ήταν καιρός τώρα που δεν παίρναμε πια προφυλάξεις αλλά σύλληψη δε γινόταν. Και ποιός είχε περισσότερες πιθανότητες να φταίει; Εγώ! Γιατί καιρό τώρα η πεθερά μου στέρφα με ανέβαζε στέρφα με κατέβαζε. Και σιγά δηλαδή μη φταίει το καμάρι της! Ίσαμε και το καμάρι της το ‘χε πιστέψει. Και ξεκινάω εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις, αυτός όμως ούτε μία για δείγμα. Έλα όμως που όλα βγαίνουν καθαρά, όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία για εμένα αλλά να! Είχα κουραστεί να έχω χρεωθεί κάτι εξ ορισμού, μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα κι οι γυναίκες είναι στέρφες! Και με βαριά καρδιά -αλλά πολύ βαριά- ξεκινάει και το καμάρι της εξετάσεις, αφού όλες τις άλλες επιλογές τις εξαντλήσαμε πια. Και δε χρειάστηκε πολλές, μόνο η πρώτη έφτασε για να μας πει ότι τα σπερματοζωάρια του όχι μόνο είναι πολύ λίγα σε αριθμό, αλλά συνάμα και τεμπέλικα.
Συγνώμη βρε καλοί μου που θα το πω τόσο άγαρμπα, αλλά έτσι το ένιωσα εκείνη τη στιγμή και το θυμάμαι ακόμα και τόσα χρόνια μετά! Ήθελα να τους τρίψω τις εξετάσεις στη μούρη! Νισάφι πια με τις κατηγόριες τους. Τώρα όμως; ήπιανε το αμίλητο νερό, ε;
Και ξεκινάμε την ιατρική υποστήριξη. Έχει όμως πρόβλημα υγείας όπως έχω πει ήδη και δεν μπορεί να υποβληθεί σε μακροχρόνια θεραπεία, ένα τρίμηνο μόνο κι αυτό πολύ είναι. Γι αυτό και κρίνει σκόπιμο ο γιατρός να ξεκινήσω κι εγώ θεραπεία, ενέσιμες ορμόνες, για να μεγιστοποιήσουμε την πιθανότητα σύλληψης στο πολύ άμεσο μέλλον. Ακόμα μπορώ να θυμηθώ πόσο με τάραζαν οι ενέσεις και τα φάρμακα, τρελαινόταν και το σώμα μου και το μέσα μου. Ευτυχώς, χρειάστηκαν μόνο δύο μήνες θεραπείας κι είμαι έγκυος! Και πετάω στα ουράνια! Κι αισθάνομαι ότι έχω μέσα μου κάτι τόσο πολύτιμο που πρέπει να το προσέχω καλύτερα κι απ’ τον εαυτό μου. Και παίρνω να αναθαρρώ και να γλυκαίνω. Γιατί τώρα πια δεν είμαι μόνη μου! Κι αυτός είναι χαρούμενος, δε θα πω ψέματα. Μη σας πω δε για τη μανούλα, πετάει στον έβδομο ουρανό απ' τη χαρά της που ο γιος της θα κάνει παιδί. Και για λίγο με έχουνε μη στάξει και μη βρέξει. Για λίγο όμως.
Στην πατρική μου οικογένεια τώρα, ο πατέρας μου έχει συνέλθει αρκετά απ την περιπέτεια της υγείας του, και που τον βρίσκεις που τον χάνεις είναι στο σπίτι της αδερφής μου να παίζει με τον εγγονό του και να λάμπει από χαρά! Η μάνα μου ενώ είχε πάει στην Κάντζα να μείνει μετά το διαζύγιο τους γύρισε ξανά στην Αθήνα για να είναι κοντά στον πατέρα μου, μένει στην αδερφή μου κι έρχεται συχνά πυκνά και σε εμένα. Η αδερφή μου έχει κάνει και το δεύτερο παιδί της, ένα κοριτσάκι κουκλί σκέτο – αργότερα θα γίνω η νονά του- κι ο αδερφός μου έχει καταγράψει ήδη στο βιογραφικό του έναν αρραβώνα, που δεν πήγε όμως τόσο καλά, αλλά σε αυτή τη χρονική περίοδο είναι ακόμα εν ενεργεία.
Κι ενώ εγώ πετάω στον έβδομο ουρανό μιας ο μπαμπάς μου είναι καλά, έχω καινούργια ανηψιά και σύντομα βαφτιστήρα και κυοφορώ ένα δικό μου μωρό, κάποιος άλλος μάλλον δεν αντέχει την τόση χαρά και ξανά αρρωσταίνει. Αυτή τη φορά έπαθε διαβήτη τύπου 1, ινσουλινοεξαρτόμενο δηλαδή. Και ψάχνονται όλοι στο σόι του να δουν πως κι από ποιόν το κληρονόμησε αφού κανένας ίσαμε και δυο γενιές πίσω δεν είχε διαβήτη, απ όσο ξέρουνε. Και σύμφωνα με τους γιατρούς, ο τύπου 1 είναι μόνο κληρονομικός, για εκείνα τα χρόνια, κι όλοι απορούνε πως και του εμφανίστηκε ξαφνικά στα 40 του. Αργότερα αποδείχτηκε ότι ακόμα και ο τύπος 1 μπορεί να είναι αυτοάνοσο νόσημα.
Τώρα πια πιστεύω ότι αυτόν τον άνθρωπο πάντα τον καταπίνανε οι χαρές, δεν μπορούσε να τις αντέξει. Τόσα χρόνια νόμιζα ότι ήταν μόνο η πεθερά μου έτσι, αλλά μάλλον το μήλο έπεσε κάτω απ’ τη μηλιά. Τη θυμάμαι να χαίρεται κάθε φορά που θα πήγαινε σε κηδεία ή μνημόσυνο και δε σας κάνω πλάκα ούτε είμαι υπερβολική! Ήταν το καλύτερο της! Στολιζότανε, έβαζε τα καλά της και πήγαινε. Στις χαρές όμως δεν ήξερε πως να σταθεί. Ούτε καν στο γάμο του παιδιού της. Και δεν το πρόσεξα μόνο εγώ αλλά και τα αγόρια μου πολλά χρόνια μετά, όταν χάζευαν το άλμπουμ με τις φωτογραφίες του γάμου γύρισαν και με ρώτησαν: 'Καλά ρε μαμά, υπάρχει καμιά φωτογραφία με τη γιαγιά να γελάει; Όλο μουτρωμένη είναι!'
Κοίτα τώρα τι θυμήθηκα! Δεν έχω γνωρίσει ακόμα την πεθερά μου, ούτε έχω μπει μέσα στο σπίτι της, δεν έχω λοιπόν ιδέα πως είναι. Έχει ο Θράσος γενέθλια και του στέλνω σπίτι του ένα όμορφο κασπώ με φυτά εσωτερικού χώρου. Το σχόλιο της μέλλουσας πεθεράς μου: 'Τι μας την έστειλε την πρασινάδα; Αγελάδες είμαστε';
Κι είναι τα γενέθλια του αρχές Δεκέμβρη και με αφορμή αυτό το σχόλιο, που ο ίδιος μου μεταφέρει, μου λέει επίσης και κάποιες λεπτομέρειες της οικογενειακής τους ζωής, όπως πχ, δεν έχουν ποτέ επισκέπτες στο σπίτι, κρατάνε τα δωμάτια κλειστά και σκοτεινά, η μάνα του δε φτιάχνει ποτέ γλυκά, γιορτές - γενέθλια - Χριστούγεννα ή Πάσχα δεν έχουν καμία διαφορά γι' αυτούς κι άκουσον, άκουσον, δεν έχουνε στολίσει ποτέ τους Χριστουγεννιάτικο δέντρο ή έστω ένα καραβάκι τέλος πάντων! Κι εγώ που λατρεύω τα Χριστούγεννα δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να ζει χωρίς το σπίτι να μοσχοβολάει απ’ τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, χωρίς φωτάκια να αναβοσβήνουν κι ένα δέντρο σε μια γωνιά φορτωμένο στολίδια να γεμίζει τον χώρο με χαρά! Κι όλα αυτά έρχονται από τα παιδικά μου χρόνια απ’ όταν η μάνα μου στόλιζε όλο το σπίτι κάθε Χριστούγεννα με αστέρια και καμπάνες που έκοβε απ’ τα χρωματιστά μεταλιζέ χαρτόνια και φτιάχναμε γλυκά και μοσχομύριζε το σπίτι μας γιορτές! Ήταν σαν τα Χριστούγεννα να γινόταν ανακωχή και κανείς δεν πέθαινε, κανείς δε φώναζε, κανείς δεν τσακωνότανε! Και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι κάποιοι δεν έχουν νιώσει ποτέ τους αυτή τη χαρά. Και σαν καλή νεράιδα-νονά, του αγοράζω εγώ ένα μικρό δεντράκι, του το στολίζω και του το δίνω. Μαθαίνω ότι ούτε αυτό εκτιμήθηκε δεόντως απ΄τη μέλλουσα πεθερά μου και μάλλον πρέπει να ήμουν πολύ χαζοχαρούμενη κατά τα λεγόμενα της.
Κι είναι χρόνια μετά, είμαστε ήδη παντρεμένοι κι έχουμε και τον πρώτο μας γιό, όταν ξαφνικά πεθαίνει ο πατέρας μου στις 23 Δεκεμβρίου. Κι είναι ξαφνικός ο θάνατος του, την ίδια μέρα το πρωί οργανωνόμασταν, κάναμε σχέδια που θα φάμε τα Χριστούγεννα και που την Πρωτοχρονιά και τι να μαγειρέψουμε, όταν σκάνε σαν βόμβα τα νέα του φευγιού του. Και είναι λίγες μέρες μετά την κηδεία, είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και πάμε κάπου, δε θυμάμαι που κι ούτε έχει σημασία, όταν γυρίζω και του λέω: ‘πόσο ανούσια μου φαίνονται ξαφνικά όλα αυτά τα στολίδια στους δρόμους, μη σου πω και ότι με θυμώνουνε. Πως μπορούνε κάποιοι να γιορτάζουνε κι εγώ να έχω τόση μαυρίλα μέσα μου, νιώθω σαν να ‘μαι από άλλον πλανήτη, δε μου κάνει κανένα νόημα όλο αυτό το πανηγύρι’.
Και γυρίζει και μου λέει: 'τώρα καταλαβαίνεις πως νιώθω εγώ όλη μου τη ζωή!'
Αρκετά με τις αναδρομές όμως, συγνώμη αλλά ο νους μου όλο ξεστρατίζει. Πάμε πάλι πίσω με εμένα έγκυο γύρω στον 6ο μήνα κι εκείνον να παθαίνει διαβήτη.
Μόλις βγαίνει απ’ το νοσοκομείο, πρέπει να ξεκινήσει αμέσως τις ενέσεις ινσουλίνης. Έλα όμως που τρέμει και μόνο στην ιδέα της σύριγγας, ούτε να την ακουμπήσει, όχι να τη χρησιμοποιήσει κιόλας. Κι ο κλήρος πέφτει στην Έλλη, που σαν καλό κορίτσι αγοράζει σύριγγες και πορτοκάλια κι αρχίζει την πρακτική. Κι αν νομίζετε ότι εγώ είμαι γενναία με τις σύριγγες αυταπατάστε καλοί μου άνθρωποι. Τις τρέμω πως και τι. Χάνομαι, σβήνω, ασπρίζω, τρέμω κάθε φορά που πρέπει να δω ή να ακουμπήσω σύριγγα. Παρόλα αυτά ζορίζομαι, ξεροκαταπίνω και μαθαίνω, γιατί είναι κάτι που θα συμβαίνει κάθε μέρα από δω και στο εξής κι είναι ζωτικής σημασίας. Και με την κοιλιά τούρλα, αρχίζω να πέφτω καθημερινά στα γόνατα για να μπορέσω να του κάνω την ένεση.
Κι αναρωτιέμαι τι θα γίνει άμα πάω να γεννήσω, ποιός θα τους τις κάνει τότε; Και μετά με το μωρό; Το βλέπω ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα οπότε το ξεκόβω μαχαίρι. Ή μάθε να τις κάνεις μόνος σου ή βρες ότι άλλη λύση θες. Εγώ είμαι διαθέσιμη μέχρι να γεννήσω.
Και λέγοντας το ξεκόβω μαχαίρι εννοώ ότι τώρα πια έχω μάθει κάποια βασικά πράγματα σχετικά με την επικοινωνία μας. Όποτε είμαι διαλλακτική και συζητήσιμη χάνω κατά κράτος. Όταν όμως κάτι είναι σοβαρό, ορθώνω ανάστημα και δε συνδιαλέγομαι το πιάνει το μήνυμα και δεν επιμένει άλλο. Κι είναι επίσης γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι θα το πληρώσω το τίμημα της ανταρσίας μου, απλά δεν ξέρω το πως και πότε.
Δεν θυμάμαι και πολλές λεπτομέρειες απ’ το τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου. Θυμάμαι ότι δούλευα ασταμάτητα μέχρι που πήγα να γεννήσω. Θυμάμαι τη μάνα μου που μου έλεγε μόλις γεννήσεις παράτησε τον, πάρε το μωρό κι έλα σε μένα. Θυμάμαι εμένα να κλαίω πολύ συχνά χωρίς όμως να θυμάμαι το γιατί. Θυμάμαι την τελευταία επίσκεψη στο γυναικολόγο μου την πρώτη μέρα που έχω μπει στον ένατο μήνα που μου λέει ότι φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον πλακούντα, κάτι σαν ρήξη, και κάτι δεν πάει καλά και με τις εξετάσεις αίματος, γι’ αυτό ξεκινάει η πολύ στενή παρακολούθηση, θα πρέπει κάθε βδομάδα να κάνω εξέτάσεις και να τον επισκέπτομαι. Τελικά δε χρειάστηκε, αφού το ίδιο βράδυ γύρω στις 3 τα ξημερώματα μου σπάνε τα νερά και φεύγω άρον άρον για το μαιευτήριο. Με κρατάνε στην αίθουσα αναμονής περίπου 12 ώρες κι είναι μια μέρα που έχει πολλές γέννες κι εγώ τις ακούω όλες αυτές τι γυναίκες που φωνάζουν, ουρλιάζουν, βρίζουν όταν γεννάνε και με έχει πιάσει τρόμος. Είμαι μόλις στην πρώτη μέρα του ένατου μήνα δεν ήταν για να γεννήσω και δεν έχω ούτε διαστολή, ούτε πόνους, τίποτα. Κάποια στιγμή με ανεβάζουν σε ένα δωμάτιο και εξαντλούν κάθε χρονικό περιθώριο που υπάρχει μήπως και ξεκινήσει το σώμα μου τη διαδικασία γέννας. Έχουν περάσει πια είκοσι ώρες και το μωρό είναι σχεδόν στεγνό από υγρά, το σώμα μου ακόμα αρνείται να ξεκινήσει, οπότε δεν έχουμε άλλη επιλογή, πάμε για καισαρική. Και ήταν 11:45, λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν ήρθε στον κόσμο ο πρώτος μου γιος. Εγώ τον πρωτοείδα 5 ώρες μετά, ήταν γύρω στις 5 τα ξημερώματα όταν μου τον φέρανε. Θυμάμαι το φεγγάρι που ήταν ολόγιομο κι έλουζε με το φως του το δωμάτιο και τον έλουζε κι αυτόν μαζί, κι εκεί, μονομιάς, γεννήθηκε ένας έρωτας τρελός, ένας έρωτας μεγάλος! Αυτός ήταν ο μικρός μου πρίγκιπας και θα έκανα τα πάντα γι’ αυτόν!
Πολύ σύντομα η συνέχεια.
Comments